Bye bye, Africa!

En toen was ik weer in het koude kikkerlandje. Het is fijn om weer thuis te zijn, maar jullie zeiden dat het warm was? De kindjes in Afrika, die hebben het warm!! Pfoe, het is hier ijskoud!

Maar goed, mijn laatste blogje is een feit.

De laatste week in Afrika was een rare week. Vorige week maandag ben ik nog naar de woestijn in Senegal gegaan. Dit was echt geweldig!
Om 04.10 uur ging mijn wekker, want ik moest om 05.00 uur op de andere compound zijn, wat 25 minuten lopen is. Halverwege kwam ik erachter dat ik mijn paspoort vergeten was, dus ik mocht met nog een chagrijniger hoofd weer het hele stuk teruglopen om mijn paspoort te halen.
Om iets over 5 vertrokken we richting Banjul om daar de oversteek te maken richting de andere kant van Gambia, the Northbank.

Oja, even iets over onze auto. Wij hebben deze reis een chauffeur en bijrijder gehad. Klinkt luxe, maar die bijrijder is denk ik alleen maar voor de gezelligheid meegegaan. Of om de chauffeur te steunen, want twee dagen met 7 meiden op stap vraagt om een kippenhok.
We hadden een niet echt comfortabele zittende auto. Achterin kunnen uiteraard drie mensen en van de kofferbak hebben ze ook zitplekken gemaakt. Twee bankjes tegenover elkaar. Op 1 bankje moest je met zijn tweeën zitten. De heen rit duurde in totaal 11(!) uur. En uiteraard gaat er tijdens zo'n lange rit een bank kapot. De beugels waren afgebroken. De chauffeur heeft er twee grote keien onder gelegd, dus het kleine beetje comfortabele was toen ook weg. Mijn kont voelde na de rit net zoals het achterwerk van Pinokkio.

Na een tijd stopte de auto langs de weg, omdat we met een andere auto verder moesten. Onze eigen auto kon niet door dat woestijn zand. De auto leek een beetje op zo'n open safari jeep. De rit was super leuk, alsof we in zo'n simulator op de kermis zaten. Super gaaf! Hobbel de hobbel! (alvast inkomen voor het hobbelen op een dromedaris). Ik kreeg een beetje een hard hoofd erin dat we echt in de woestijn terecht zouden komen want het was nogal bebost. Ook toen we aankwamen op de plek van bestemming was mijn woestijn gevoel echt helemaal verdwenen. Er was een parkeerplaats voor de auto! What the fu...

We stapten uit de auto en volgden onze bijrijder en chauffeur en toen....stonden we opeens midden in de woestijn! We liepen letterlijk de hoek om en er was woestijn. Echt gigantische zandheuvels, uitgestrekte zandvlaktes, rood zand en hier en daar een boompje. Het was zo mooi! Ik heb denk ik wel 30 keer dezelfde foto gemaakt omdat het zo indrukwekkend bleef.
We zagen allemaal witte tentjes midden in de woestijn waar wij gingen overnachten. Hoe gaaf? Midden in de woestijn slapen? Ik kreeg wel een beetje een camping gevoel toen ik met mijn wc rol onder de arm door de woestijn liep hoor.

Nadat we eerst met een snowboard van de hoogste zandheuvel waren afgegleden was het tijd om op een dromedaris te hobbelen. Haha ik heb me kapot gelachen! Dromedarisen "stijgen" heel grappig op, namelijk in 3 etappes. Waardoor ik er ook bijna 3 keer af viel. Het was wel echt super mooi, gaaf, prachtig, stoer en cool. Echt een ervaring op zich.

Na het eten, een kampvuurtje en een djembé sessie verder was het tijd om te slapen. En ja hoor, ik had het koud! Pfoe, het koelt goed af in de woestijn, maar dat was ook wel weer lekker.
Het was wel goed te merken dat deze woestijn een trekpleister is voor toeristen, want ik kon met mijn plee rol onder de armen richting een WC(!) en een DOUCHE(!) lopen. Gewoon nog luxer dan mijn eigen compound…en dan zit je in de woestijn. Ja, mijn camping gevoel werd steeds sterker.

Maar beeld je dit eens in.. Je wordt 's ochtends wakker, een en al rust om je heen...je rekt je uit en staat op...je loopt richting de uitgang van je tent en stapt naar buiten en...HOPPA, je staat in de woestijn. Dat is zo raar, geloof me!

Na het ontbijt was het tijd om terug te gaan richting Gambia. De heenrit duurde ook weer erg lang, maar veel slapen doet de tijd snel gaan;)

De dag erna hadden we eigenlijk een relax dagje. We hebben heerlijk aan het zwembad van het Senegambia hotel gelegen en om 17.00 zijn we met de hele groep uit eten genomen door Metsje, onze intervisie docent. Dit was super gezellig! We hebben onze hoogtepunten en dieptepunten besproken met elkaar en natuurlijk hoe we deze vier maanden nou ervaren hebben. Mijn dieptepunt is toch wel stage geweest, vanwege het hoge frustratieniveau en de leerkrachten die zo gedemotiveerd waren. Gelukkig heb ik daar wel aan kunnen werken. Mijn hoogtepunten van deze reis zijn er echt teveel om op te noemen, maar als ik iets moet opnoemen is het toch wel het weekje Senegal in april, het bezoekje van mijn ouders en de woestijn. Verder de mensen die mij hier vanaf dag 1 een "thuisgevoel" hebben gegeven. Dat is ook heel veel waard.

En toen was het 7 juni.. De dag dat ik terug ging naar Nederland.
Het was een heel rare dag zal ik je zeggen.
Ik ben die ochtend nog voor de laatste keer richting Brikama gegaan om een rondje te loepn over de markt. Ook hebben wij foto's uitgeprint voor het gezin. Ze waren er heel blij mee.
Het koffer inpakken was natuurlijk weer een ramp. Mijn koffer is tot op 5 minuten voor vertrek naar het vliegveld nog open geweest omdat ik weer iets was vergeten of voor een laatste check.
Renske en een koffer inpakken gaan gewoon niet samen.
De kinderen op de compound waren echt super druk en ze vonden het spannend en jammer dat we weggingen.

Toen ik eenmaal mijn koffer uit de kamer reed en buiten neerzette, kwam bij mij eigenlijk het besef. Wow, ik ga weg.
Het was zo raar om na vier maanden weer weg te gaan. Je hebt toch op een of andere manier een leven opgebouwd en natuurlijk ook vrienden gemaakt.

Aisha, mijn gastmoeder ging nog voor ons een lekkere laatste avondmaal maken. Ik kon natuurlijk achteraf weten dat dit ook rijst was, maar de kip was wel lekker;)

Na ongeveer 2 uur wachten was ons vervoer gearriveerd en was het tijd om afscheid te nemen. Het voelde heel apart, maar ik weet dat ik ze snel weer zal zien.
Ook op het vliegveld waren een aantal Gambiaanse studenten meegekomen, waaronder Mamadi die ons gingen uitzwaaien. Dat vond ik erg leuk en lief van ze.

Na het inchecken hebben wij tot op de laatste minuut nog de Gambiaanse relaxedheid gemerkt, want het vliegtuig had een uur vertraging:p

Dan is wachten niet leuk, want ik was moe en wilde gewoon in dat vliegtuig zitten in plaats van een beetje doelloos rondhangen.
Rond 23.50 uur gingen we dan ook echt de lucht in.
Ik heb in totaal denk ik een uurtje geslapen, de rest was ik een beetje slaapdronken en heb ik nog een filmpje gekeken.

Na zes uur vliegen werd de landing ingezet. Ik keek naar buiten en zag gewoon strepen op de weg, gebouwen van steen, spoorwegovergangen en ga zo maar door. Wauw, wat een luxe! Haha.

Na een goede landing en mijn koffer in de hand ging ik door de deur heen en wat ik toen zag...!!!
Er stond een heel groot welkoms comité op mij te wachten. Papa, mama, Wieneke, Jeroen, Saskia, Mona, Rik, Stefanie, Phil, Dave en Miranda. En dat is nog niet alles. Die gekkies hadden een spandoek gemaakt met daarop de tekst: Welcome home Fatou, princess of the Gambia.
Een gigantisch ding! In Gambia werd ik tijdens het bezoek van mijn ouders in het hotel continu princess genoemd, vandaar..

Na alle tranen en knuffels was het tijd voor de eerste bruine boterham met kaas. Heerlijk! Na het eten van deze overheerlijke delicatesse was het tijd om naar huis te gaan. Eenmaal door de draaideuren wilde ik graag weer terug naar binnen. BBRR wat koud!! Gelukkig was papa zo lief om zijn jas af te staan, waardoor ik het al wat warmer kreeg.

Na een rit van een uur was ik eindelijk thuis en daar wachtte de volgende verrassing op mij. Mijn ouders hadden het hele huis versierd met als klap op de vuurpijl een gigantisch spandoek aan de gevel van het huis met de tekst: Fatou is weer Renske. Welcome home from the Gambia.
De achtergrond van het spandoek is een typisch Afrikaanse afbeelding. Erg mooi!
Eenmaal binnen zag ik ook allemaal slingers met “gefeliciteerd Sarah” erop.
Ik begreep het niet helemaal, maar gelukkig werd mij het al snel uitgelegd.
Mijn moeder is afgelopen 12 juni een halve eeuw oud geworden en draagt nu ook de naam Sarah.

Mijn ouders hadden mijn welcome home party gecombineerd met haar verjaardag.
Zaterdag was het dus gelijk een groot feest! De slager kwam met een compleet buffet met koude en warme hapjes. Hmm spareribs, grillworst etc. Ik heb het er even goed van genomen!
Er waren heel veel mensen gekomen wat erg gezellig was. Mijn vader had als verassing nog een mooie film in elkaar gezet van de reis in Gambia toen zij er waren. Dit was erg mooi geworden en we hebben hem buiten in de tuin met z’n allen bekeken.
Mijn moeder heeft natuurlijk ook en cadeau gekregen van ons. Wij gaan in augustus of oktober met het gezin naar de Ardennen.

Ik lag rond 00.30 uur in mijn bed, gesloopt en wel. 1 uurtje slaap is dan wel weinig, maar de adrenaline hield me op de been ;)

Nu ben ik alweer bijna een week thuis en moet ik vooral wennen aan de kou hier. Ik slaap nu onder een winterdekbed omdat het gewoon te koud is en ik ga met een colbert en daarover mijn jas naar buiten. De handschoenen trek ik nog net niet aan. En een winterjas aantrekken ziet er ook wel een beetje overdreven uit.

Ik heb in Gambia echt een geweldige tijd gehad. Mijn gastfamilie zijn mensen die ik echt in mijn hart sluit. Zo lief en meelevend. Ik heb een topperiode bij hun gehad.

Ik merk dat ik de Gambiaanse relaxedheid nog steeds in me heb zitten. Ik heb niet echt zin om iets te ondernemen, maar lekker voor mezelf bezig zijn vind ik nu super fijn. Hardlopen, pianospelen, autorijden. Jup, allemaal dingen die ik heb gemist en die ik nu even goed ga inhalen.

De eerste keer zal ik wel tien keer de trein missen, te laat van huis vertrekken voor de bus, te laat komen op afspraken etc. Ach, alles op z´n Gambiaans he? Alhoewel ik wel denk dat ik snel weer in het oude patroon kan vallen.

Mijn avontuur zit er nu op. Dit is iets wat ik me leven lang niet zal vergeten. Ik ben ook super trots op mezelf dat ik het toch even “geflikt” heb.

Ik kan nog uren doorpraten over mijn avontuur, mijn ervaringen, mijn mening over bepaalde dingen, maar dan wordt deze blog wel heel erg lang.
Ook wil ik alle mensen heel erg bedanken voor de interesse in mijn blog en voor alle lieve berichtjes, mailtjes etc. Geloof me, als je zover weg bent doen berichtjes je erg goed.

Ik hoop dat jullie ook genoten hebben van mijn blogs. Ik heb ze met veel plezier geschreven!!

Gambia is een land met veel armoede, maar ondanks dat zijn de mensen gelukkig en lachen ze altijd.
Daar kan Nederland nog eens een voorbeeld aan nemen!

Liefs,

(Voor de laatste keer) Fatou