Regen en onweer in Gambia!

Mijn laatste verslag vanuit Gambia is nu officieel een feit. Nog maar 5 nachtjes en dan vlieg ik terug naar Nederland.
Waarschijnlijk als een witje, aangezien ik de zon moet vermijden vanwege mijn huid.

Het weer in Gambia is de laatste weken echt heel erg veranderd. Het regenseizoen begint eind juni en dat is nu al goed te merken.
Kenmerken zijn onder andere: drukkende warmte en gewoon heel, heel heet. Wat een zweet weer zeg! Ik kon 's nachts al niet goed slapen vanwege de jeuk, maar nu moet ik zo stil liggen als een zeester wil ik in slaap kunnen komen. De klamboe zorgt er ook voor dat ik mijn eigen sauna creëer.
Maar goed, gelukkig zijn het aantal muggen nog niet toegenomen, waardoor de kans op malaria lekker klein blijft, maar de insecten binnenshuis zijn wel met grote mate toegenomen. Bbrrr ik zie nu spinnen die ik liever niet wil zien en 's ochtends word ik wakker met insecten die vrolijk in mijn bed lopen. Hoe ze erin komen, dat weet ik ook niet, want ik stop mijn klamboe helemaal in mijn matras.
Gelukkig bestaat er DEET en nu ben ik een wandelend DEETje. En nee, dat spul ruikt niet echt bepaald lekker!

Afgelopen maandag begon zoals gewoonlijk weer mijn stage. De laatste drie stagedagen waren ingegaan.
Op stage heb ik niet echt veel bijzonders gedaan.Het project is afgesloten, dus nu is het alleen nog maar lang leve de lol.

Die avond heb ik weer heerlijk hardgelopen. Ik blijf het lekker vinden! Tijdens het hardlopen heb ik ook nog klein avontuurtje beleeft. In eerste instantie zou ik alleen met Esther gaan hardlopen. Zij en een andere student zijn 4 weken geleden aangekomen in Gambia om ook om les te geven. Toen ze eenmaal hoorde op mijn compound dat ik ging hardlopen, wilden 2 broertjes met mij mee. Super schattig. Ensa (17 jaar) op sandalen en Lamin (14 jaar) op de blote voeten. Toen we buiten de deuren van mijn compound waren kwamen we de andere Lamin tegen. Voor het gemak noem ik hem Lamin2. Lamin2 is geestelijk gehandicapt. Geestelijk is hij totaal niet in orde. Hij vindt het wel altijd leuk om mij te zien en dan gaat hij giechelen en zet hij zijn pretoogjes op. Hij is even oud als dat ik ben, maar gedraagt zich als iemand van 2 jaar. Hij kan ook niet praten en hij begrijpt je ook niet heel goed. Eigenlijk heel aandoenlijk.
Hij ging spontaan meerennen, waar ik al de slappe lach van kreeg, want geloof me, zo'n persoon zien rennen is echt heel erg grappig. Hij vond het zelf ook prachtig en had de grootste lol, maar eenmaal op de terugweg ging het niet zo goed meer met hem. Esther en ik liepen voorop en al gauw werd ik geroepen door mijn gastbroertjes dat Lamin2 snel water nodig had. Wij renden dus weer terug naar hun en toen zag ik Lamin2. Compleet uitgeput en hij kon niet eens meer zelfstandig op zijn benen staan. Zijn ogen tolde heel eng. Arme jongen! Ik heb water in zijn mond gegoten.

Esdther en ik moesten wel snel terugrennen, omdat ik Esther nog naar de hoofdweg moest brengen waar we nog redelijk ver vanaf zaten, omdat het donker werd. Zij vindt het niet zo prettig om alleen in het donker te lopen, mij maakt dat niet zoveel uit. Ik vroeg of mijn broertjes bij Lamin2 wilde blijven zodat wij konden door rennen. Toen ik later op de compound kwam hoorde ik dat Lamin2 ook nog even knock out was gegaan. Zielig hè!
De dag erna had mijn gastmoeder aan Lamin2 gevraagd hoe het hardlopen ging en gelukkig was hij alweer vergeten dat hij had hardgelopen en dus wat er gebeurd was.

De dag erna kreeg ik mijn eindbeoordeling op stage waar ik zeer vrolijk van werd. Ze schreef in de eindbeoordeling: "The student was very open and she discussed the different stages of the project and ask questions for clarifications. She worked hard on the project and I feel that she deserve a good result. Well done"

Ik ging dus met een goed gevoel weg die dag. Om 17.00 uur hadden wij weer Afrikaanse dansles. De dansles was weer super leuk, maar een uur was ook wel lang genoeg. Mijn benen waren nog moe van het hardlopen. Na de dansles kregen we te maken met ons eerste afscheid momentje. We moesten afscheid nemen van de zeer getalenteerde dansleraar. Het blijft raar om te zeggen "next week I go back to Holland".
Eenmaal terug op de compound moest ik eigenlijk beschuit met roze muisjes eten, want er was eten geboren op de compound! Een mini geitje was geboren! Echt zo super schattig! Wel een domper als ik denk aan wat er later met het geitje gaat gebeuren...
Nu hebben we nog een schreeuwlelijkerd erbij die mij 's ochtends samen met de ezels, kippen, hanen en de andere geiten wakker maakt.

Afgelopen woensdag had ik mijn laatste stagedag. Dat was wel apart moet ik zeggen. Ondanks dat ik vaak genoeg frustrerende momenten heb gehad, hoor ik daar wel rond te lopen of zo. Het is zo raar dat ik weet dat ik daar nooit meer terug kom en dat ik de kinderen niet meer zal zien.
Nathalie, Benthe en ik hadden veel uit de kast getrokken voor deze laatste dag. We hebben oer-Hollandse spelletjes gespeeld zoals koekhappen, blikgooien, stoelendans en nog een aantal andere spelletjes zoals estafette, balgooien en touwtje springen. Wat ik bijzonder vond om te zien was dat deze kinderen de spelletjes goed begrepen zonder enige uitleg. Misschien heb ik wel te snel een vooroordeel over deze bijzondere kinderen, want ik had niet verwacht dat zij de spelletjes zo goed konden uitvoeren.
We hadden ballonnen opgehangen, lekker limonade gemaakt en ze moesten koekhappen met krakelingen. Lucy, de directrice, kwam nog naar ons toe met de mededeling dat we voor onszelf een mooi cadeautje mochten uitzoeken uit het naai atelier. Ik heb gekozen voor zelfgemaakte ovenhandschoenen. Heel erg leuk met een typisch Afrikaans printje.

's Avonds was het weer tijd om hard te lopen. Helaas missen mijn voetjes mijn hardloopschoenen teveel en hebben zij de gevolgen van op "vans" hardlopen ervaren, want ik heb mijn hele vel eraf geschuurd van mijn hakken. Dat was al een beetje kapot van afgelopen maandag, maar eenmaal op ons keerpunt deed het echt heel zeer. De pleisters bleven natuurlijk nog geen 10 seconden zitten vanwege het zweten. Dus besloot ik maar om ook als een echte Afrikaan met een vleugje Nederlands te gaan hardlopen. Namelijk op sokken.
Ik werd hier en daar wel raar aangekeken, maar met schoenen aan was ook geen optie meer.

De dag erna was het tijd voor de Seminar van ons gezamenlijke project, Corporal Punishment. Deze Seminar was eigenlijk DE afsluiting van ons project. De bedoeling was om iedereen tijdens een soort van presentatie nog even goed duidelijk te maken dat corporal punishment echt niet meer kan.
In het begin hadden we er allemaal een beetje een hard hoofd in. Zouden er wel genoeg mensen op afkomen? hebben we wel genoeg reclame gemaakt? Gaat alles lopen zoals wij willen? Om 10.30 uur begon ons programma. Eerst hadden we 2 zangers die beide een lied gingen zingen over Corporal Punishment. Ik had voor de grap al een keer voorgedaan hoe dat zou gaan, en helaas had ik nog gelijk ook:p
Ik heb me nog nooit zo geschaamd voor die 2 zangers. Ze zongen super vals terwijl ze zo'n uitstraling hadden van "ja, ik kan echt donders goed zingen." De 2de zanger deed al minder pijn aan mijn oren, maar daarna ging hij als een gangster inclusief alle gangster handgebaren playbacken op zo'n rapnummer. Hij zat zo erg in zijn playback show dat hij zelfs moeite deed om de allerhoogste noten eruit te playbacken. Gelukkig verliep het daarna allemaal redelijk soepel. De aandacht van het publiek hadden we in ieder geval wel.
Ik zat in het drama groepje die moest uitbeelden hoe een leerkracht wel en niet moet handelen. Ik was een leerling die een vervelend kind moest uitbeelden. Verder moest ik ook de quiz doen wat erg grappig was. We hadden een groene en rode stoel en 10 stellingen die te maken hadden met Corporal Punishment. Bij elke voorgelezen vraag moesten ze zo snel mogelijk naar true (groene stoel) of false (rode stoel) rennen. Dit was echt grappig. Om 13.00 uur was het afgelopen. Het was echt een succes. Ik denk dat er in totaal wel 200 mensen op afgekomen zijn en de lokale televisie was er ook nog bij. HOPPA.

Na deze afsluiting ben ik met Nathalie en Benthe naar het strand gegaan. Toen ik eenaal mijn ligbedje had, kleding uit, bikini aan en zweten als een otter, was het tijd om een frisse duik in de zee te nemen. Ik stond nietsvermoedend met Nathalie tot mijn middel in de zee en toen...AUWWWW!!
Iets deed heel veel pijn op mijn tenen. Ik rende paniekerig de zee uit en ben naar de barman gegaan. Die zal wel gedacht hebben, wat een klungel. Ik kwam ook bij hem toen ik geschept was door een golf en dus beide knieën compleet had openliggen. Ik zei dat iets mij in mijn voet had geprikt en dat het heel, heel pijn deed. De barman zei "aah, jellyfish!". Er kwamen vage blaasjes op mijn voet.
De barman zei dat hij wel spullen had om de beet tegen te gaan. Ik wist dat als je door een kwal gebeten wordt, je eigenlijk iets moet doen wat niet zo fris is, namelijk eroverheen plassen.
Maar nee, hij kwam met deodorant van AXE aanzetten en die spoot hij over de plek heen. En nee, dit was niet omdat mijn voeten stonken, want ik kwam regelrecht uit de zee. Die AXE hielp natuurlijk voor geen meter en daarna kwam hij aan met een schijfje limoen. Ik dacht echt, wat een prutser ben je toch zeg!
De pijn was even gezakt, waardoor ik naar mijn bedje kon lopen maar toen ik daar eenmaal was....goedemorgen, wat doet een kwallen beet pijn zeg!
Ik moest er een traantje om laten. Ik denk dat dit ook kwam omdat ik niet wist wat mij had gebeten. Wat als het geen kwal zou zijn..Ik heb de raarste scenario's in mijn hoofd gehad.
Binnen no time stonden er allemaal mensen om me heen die goed gebruik maakte van de gelegenheid om allerlei rare zalfjes aan mij te verkopen. Gelukkig waren er ook 2 Nederlandse vrouwen die wel wisten hoe ze moesten handelen. Zij hebben azijn voor mij geregeld en een blok ijs. Dat hielp uiteindelijk wel, maar de pijn bleef goed lang hangen.
Waarom overkomt mij dit soort dingen toch telkens weer?

Vrijdag 31 mei was ook een bijzondere dag. HET REGENDE EN ONWEERDE IN GAMBIA. Jaja, heb ik het toch nog meegemaakt. Het regenseizoen begint eind juni, wat nu al super erg te voelen is vanwege de hitte. Helaas koelt het geen meter af als het regent waardoor ik nog steeds een zwetend ottertje ben.
Ik word nu 's nachts niet alleen door de jeuk uit mijn slaap gehouden, maar ook vanwege de hitte.

Gisteren ben ik voor de laatste keer richting Banjul geweest. Ik heb nog even hier en daar wat ingeslagen zoals schoenen en een tas en toen was het tijd om terug te gaan naar huis. Gisteren was het de eerste van de maand wat in Gambia "cleaning day" is. Tot 13.00 uur mogen er geen auto's rijden op de weg omdat ze dan alle zooi die iedereen hier doodnormaal op straat gooit, in de fik te steken. Het was dus wel knap lastig om een busje richting Banjul te krijgen, maar gelukkig bestaan er ook nog pick-ups met een grote laadbak waar wij lekker in konden zitten. Ik maak er nu nog maar even goed gebruik van, aangezien een boer laten al verboden is in Nederland.

Om 19.00 uur was het zover. We gingen met het hele gastgezin uiteten bij Lemon Creek hotel. Veel kinderen hadden de hele dag niets gegeten, zodat ze lekker veel konden eten van het buffet.

In Lemon Creek hotel is elke zaterdag een lopend buffet. dus je mag zoveel eten als je wilt. Het was echt super "fantastic" zoals 1 van mijn gastbroertjes deze avond beschreef. Rond 19.00 uur werden we met een taxibus opgehaald en zijn we richting Lemon Creek gegaan. Alle kinderen, maar ook Bamba en Aisha waren zenuwachtig. Ze hadden allemaal hun mooiste kleding aangetrokken.

Toen het lopende buffet eenmaal klaar was, begon de schans partij. Iedereen stond tegelijk op en we renden nog net niet naar het buffet. Ik keek echt mijn ogen uit! We hadden van het hotel korting gekregen op de kinderen, waar ze achteraf denk ik wel spijt van hebben gehad, want de kleinste (3 jaar) had zijn bord nog voller liggen dan 2 opgeschepte borden van mij. Alle kinderen aten als volwassenen in het kwadraat! Ze genoten er echt heel erg van! Het eten met mes en vork is wel heel lastig voor echte Afrikanen... Ze hielden voor de sier het bestek wel vast, maar ze aten alsnog met hun handen. Alle monden zaten tot aan de kin vol met eten. Het was echt prachtig om te zien hoe erg deze familie genoot van het eten.
En dat te bedenken dat het voor mij zo vanzelfsprekend is om lekker uit eten te gaan of wat dan ook. Voor hen is het een hele happening.

Nadat het buffet voor de tweede keer werd aangevuld (en ook helemaal leeggegeten werd) waren alle buikjes gevuld. En de buiken stonden allemaal letterlijk bol van de kinderen. Je zag het eten gewoon half zitten haha.

Wat ik ook nog wel grappig vond, was toen de kleinste naar de w.c. moest. Ik bracht hem naar de w.c.
Op een gegeven moment hoorde ik zijn plas niet in de w.c. gaan, maar op de grond kletteren. Ik ging dus snel even kijken en ja hoor, hij plaste niet in de w.c. maar ernaast. Ja, een w.c. zijn ze natuurlijk ook niet gewend en daar had ik geen rekening mee gehouden. Ik moest er stiekem wel hard om lachen.

Eenmaal terug op de compound moesten ze allemaal gelijk naar de w.c. Zonde hè?

Afgelopen nacht was het weer belachelijk warm. Ik heb geen oog dicht gedaan vanwege de hitte. Overdag, prima, maar 's nachts, NEE!
Ik wil gewoon lekker kunnen slapen!!

Morgen vertrekken we om 05.30 uur richting Senegal om naar de woestijn te gaan. Mijn laatste avontuurtje die ik hier meemaak!

Deze week gaan we nog met de hele groep uiteten en verder eigenlijk vrij weinig bijzonders...

nog 5 nachtjes...
Mijn volgende blog is gewoon weer in Nederland! Super raar!!!

Ik hoop wel dat jullie ook genoten hebben van de avonturen die ik hier heb meegemaakt. Ik vind het in ieder geval helemaal leuk om de reacties te lezen. Zo zie ik een beetje wie mij in de gaten houden, hè;)

Tot snel!

Liefs.