De "Lamin-week"

Toen ik dit verslag op mijn Ipad opsloeg, typte ik "15 weken". Goeiedag! 15 weken in The Gambia. Mijn laatste volle week is ingegaan.
Na 15 weken was het wel eens tijd om te weten waarom het nu THE Gambia was, terwijl wij in Nederland gewoon Gambia zeggen. Nou, juf Renske zal dat even uitleggen aan jullie. Eigenlijk is het heel simpel. Je hebt Zambia en Gambia, maar 1 letter verschil. Gambia heeft DE Gambia rivier. Om misverstanden te voorkomen met Zambia hebben ze Gambia THE Gambia genoemd met als grootste reden THE Gambia river. Zo, weer wat geleerd. Ik moet alleen nog even googlen of de Gambiaan die dit heeft uitgelegd, ook de waarheid sprak, anders kom ik er nog op terug:p

Frank was afgelopen week in Gambia, waardoor ik voor een weekje weer de toerist kon uithangen. Ik heb Frank zoveel mogelijk laten zien van Gambia.

Afgelopen dinsdag zijn we richting mijn stage gegaan. Frank vond het ook erg om te zien dat er zo weinig werd uitgevoerd op mijn stage. Zijn frustratie was al erg groot na een aantal minuten. Ach, ik ben er wel aan gewend na 4 maanden haha!

Na stage zijn we richting Serrekunda gegaan. Serrekunda is 1 van de plaatselijke markten in Gambia waar je weinig blanken zult treffen. Dit was een leuke ervaring voor Frank en ik vind het ook heerlijk om daar rond te lopen. Ondanks dat ze continu "toubab! toubab!" schreeuwen. Volgens mij is het eerste woordje wat de kinderen hier leren geen papa of mama, maar toubab. Als ik er zo over na denk is dat vrij logisch, want wij zijn wandelende dalasis en bij pappie en mammie krijgen ze niet zoveel cadeautjes, pennen of voetballen. Ik kan nog steeds lachen om de standaard zinnen die de jonge kinderen hier leren zoals "toubab! Give me football" Tuurlijk kind, ik zal hem even uit mijn broekzak toveren;)

Eenmaal terug in het hotel hebben we hardgelopen langs het strand en buikspieren getraind. Sodeju, ik heb er nog steeds spierpijn van! Dat heb je ervan als je 4 maanden lekker relaxed leeft in the smiling coast.

Die avond hebben we gegeten bij een restaurant wat mijn moeder via internet had gevonden en waarvan de kwaliteit en de hoeveelheid eten erg goed zouden zijn. Eenmaal aangekomen was het nogal dood en wij waren de enige in het hele restaurant. Ik moest Frank even duidelijk maken dat hij niet gelijk conclusies moest trekken en achteraf had ik (natuurlijk) gelijk, want het eten was heerlijk. Het was er zo dood omdat het toeristenseizoen voorbij was en het restaurant eigenlijk gesloten was, maar dat wilden de Gambianen ons in het restaurant niet vertellen omdat zij wilden dat wij blij en gelukkig zouden zijn. Aandoenlijk hè?

Weer een jeukende en slapeloze nacht verder hadden we de dag erna een auto gehuurd. De auto die we konden huren zag er op het plaatje heel mooi en luxe uit. Een dikke landrover! Maar die stond helaas bij de "garage" en daarom kregen wij een koekblik eerste klas mee met heel veel deuken en krassen. Ach, dat valt hier toch niet op met al die afgeragde auto's. We moeten natuurlijk wel een beetje in hun stijl blijven hè? Later in de auto bedachten we dat ze niet eens naar ons rijbewijs had gevraagd of überhaupt gevraagd of we wel konden auto rijden. Ze hoefde ook geen papieren te zien. We kregen de sleutel in onze handen gedrukt en ze zei: "We zien je vanavond wel weer, betaal dan maar. Je hebt de auto tot 12 uur vannacht." Ha, chill!

Benthe had deze week ook een vriendin op bezoek die wij beide kennen van de pabo. Dat was erg gezellig en vandaag zijn we samen op stap geweest. We moesten eerst even tanken en toen begon ons kleine avontuurtje op de vroege ochtend. Bij het wegrijden was Frank vergeten om zijn gordel om te doen en hier in Gambia geldt dat de bestuurder en bijrijder een gordel om moeten doen. We reden nog geen 2 meter (nog op het terrein van het tankstation) en toen kwam de politieagent al aangewaggeld. We moesten de auto verderop parkeren en toen begon hij over de gordel.. Hij wilde mijn rijbewijs zien en de papieren van de auto.

Hij zei tegen Frank dat hij een boete moest betalen van 1000 dalasis (25 euro). We moesten naar het politiebureau om de boete te betalen. Nou zoals jullie al eerder hebben gelezen in mijn vorige verslagen, ga ik hier niet mee akkoord hihi.
Maar goed, 1000 dalasis. Dat is ontzettend veel geld voor hier. Dit keer sloeg de boete dus echt nergens op. Nou ja, de boete wel, maar het bedrag niet.
De politieagent liep weg, maar had mijn rijbewijs nog in handen. Toen ik zei dat mijn rijbewijs heilig was, keek hij me wel heel raar aan. Ik denk dat hij die uitdrukking niet helemaal begreep. Ik heb door alle politie ervaringen hier (pfoe, nu klink is echt als een crimineel) wel geleerd dat ik niet te hard met ze in discussie moet gaan, omdat ze goed gebruik maken van hun macht. Maar dit keer vond ik het echt nergens op slaan, dus ik ging er maar wel op in. De boete was voor Gambiaanse begrippen echt heel, heel, heel hoog!
Ik begon het op de "slijmtoer" te proberen en ik zei dat ik zijn werk respecteerde en dat hij zijn baan goed uitoefende en dat Gambia trots mocht zijn op een politieagent als hij. (bladieba), MAAR dat de boete echt heel erg hoog was en dat hij dat stiekem ook wel wist.
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en toen begon hij zich al een beetje te bedenken.
Na de slijmtoer begon ik het op de "zielige toer" te proberen. Ik zei dat ik een leerkracht was en elke dag moet reizen voor een uur lang en daar is niets aan gelogen dit keer :p Ik kon, als hij mij of Frank die boete liet betalen, de dag erna geen benzine meer betalen omdat ik het geld niet had. Ook maakte ik hem er even op attent dat hij ook wel wist dat een boete van 1000 dalasis te hoog was en dat ik helemaal vanuit Nederland het initiatief nam om Gambia en het onderwijs te helpen en dat ik dus zo'n vette boete ervoor terug kreeg. Dat vond ik niet helemaal eerlijk.*knipperend met mijn oogjes naar de politieman*
Toen gaf hij mijn rijbewijs terug en zei hij dat ik mocht gaan. Yeah, ik word hier goed in!
Maar ik merk wel dat als je iemand net iets te lang de lucht in prijst, dan streel je zijn ego en tja, dan mag je gaan.

Na dit avontuur zijn we richting de vismarkt geweest. Lekker stinken!! Erg leuk om weer terug te zien na bijna 4 maanden. Ik weet nog precies hoe indrukwekkend ik het allemaal in het begin vond en dat ik daar als een vis uhh kip zonder kop stond. Nu is alles zo normaal geworden.
Na de vismarkt zijn we richting de snake farm gegaan. Die gigantische joekel slang die ik, maar ook mijn stoere moeder om onze nek hebben gehad had een burn out en daarom mochten we hem dit keer niet om de nek hebben. Ach, zo erg vond ik dat niet;)
Een slang met teveel stress in Gambia, hoor je ook niet vaak. Misschien moet hij nog bijkomen van mijn moeders reacties toen ze dit bakbeest om haar nek had ;) hihi.

Na de snake farm zijn we met ons koekblikje richting Sanyang beach gegaan om te lunchen en te genieten van het mooie strand. De weg ernaar toe was echt zo'n typisch Afrikaanse off-road weg waar deze auto niet echt voor gemaakt was. Met zo'n klein autootje door een zandbak rijden is best lastig, maar ik heb iedereen veilig op het strand gebracht.
Na het strand hebben we bij het hotel samen met de Gambianen een potje volleybal gespeeld. Dit zijn echt van die gelukzalige momentjes. Met zonsondergang volleyballen met een heerlik temperatuurtje en super lieve Gambiaantjes. Ja, dat was leuk.


Na de volgende jeukende nacht (ja nu begin ik eentonig te worden hè?) ging de wekker lekker vroeg, omdat we die dag de lange reis richting Senegal zouden maken. Met het openbaar vervoer hebben we de hele rit gemaakt en dat was erg leuk. Eerst weer met de bushtaxi richting Banjul en toen werden we alweer op de nek van een willekeurige Gambiaan getild en werden we in de bootjes gedropt. Frank had afgelopen week al een aantal keren hoog en laag gesprongen omdat hij absoluut niet op de nek van een Gambiaan wilde, maar toen ik me omdraaide zag ik ook hem op de nek van een Gambiaan. Zijn mannelijkheid was wel een beetje aangetast zei hij.

Binnen een half uurtje waren we aan de overkant en hadden we een taxi gepakt richting de grens. Daar begon weer het omslachtige gedoe met het halen van stempels. Vanaf de grens moesten we naar Fathala park waar we met leeuwtjes zouden lopen. We liepen richting de taxi's, maar die hadden plaats gemaakt voor scooters. Al snel hadden we een scooter taxi richting het park. Dat was wel weer een ervaring op zich en super grappig.
Eenmaal aangekomen in het park wilden we maar al te graag met de leeuwtjes lopen, maar dat het zo super duur was, dat was ik even vergeten. Bijna 50 euro per persoon!! Afzetters.
Maar goed, het was het geld wel weer waard en Frank, de gids en Marjolein zeiden ook continu dat het een "once in a lifetime experience" was. Voor mij lekker een "second in a lifetime experience", aangezien ik het tijdens ons weekje Senegal ook al een keer had gedaan. De leeuwen waren goed gegroeid zeg, maar ze blijven schattig.

Om 13.00 uur stonden onze scooter taxi's weer keurig klaar en de terugweg ging super soepel. Op de kleine bootjes moesten we wel heel lang wachten. Toen bijna iedereen geroosterd was en zelfs de Gambianen (bij wijze van) aan het verbranden waren, gingen we terug naar Banjul.

Die avond uiteraard weer lekker gegeten. Op de terugweg riepen een aantal Gambianen (zoals altijd) naar ons. Ik negeerde ze lekker, maar toen ik het woord "puppy" hoorde stond ik binnen no-time voor hun neus. PUPPY? WAAR?

Aah!! Wat een schattig hondje. Ik ging ermee knuffelen en spelen. De Gambianen keken me echt heel raar aan, omdat ze hier geen waarde hechten aan honden. Ik zei dat ik een naam voor het hondje had (Renske) en toen noemde iedereen daar het hondje gelijk Renske. Nou ja, ze probeerde het. (Enske, Genske, Wenske)
Na dit leuke momentje ben ik voor het eerst mijn leven naar een casino geweest en zo goed als ik ben heb ik 3900 dalasis gewonnen! Ik wist niet eens wat ik aan het doen was, maar die fiches bleven maar komen! Bijna 100 euro verdient in een uurtje. Wel lullig voor die Gambianen dat ik als blanke een Afrikaans casino leegtrek. Ik heb het dubbele qua salaris gewonnen voor Gambiaanse begrippen. Die Gambianen zullen wel gedacht hebben.. K*t blanke! Hebben ze al geld, trekken ze ons casino ook nog leeg. Ik heb ze maar een fooi gegeven, om mijn eigen schuldgevoel af te kopen denk ik. Ik heb wel weer het dagje Senegal terug verdient. Wat ik ook wel cool vond was dat de drankjes in het casino ook gratis waren. Ik ben lekker aan de baileys gegaan. Als het toch gratis is..(Ik ben en blijf een Nederlander hè).
Rond 01.00 uur besloot ik om terug te gaan naar het hotel, aangezien mijn nachtrusten deze week niet echt goed zijn. Frank en Sven zijn nog wezen stappen in club Wow.
Ook deze nacht helaas niet geslapen. De jeuk wordt met de dag erger! Daarom heb ik de volgende dag maar besloten om weer naar de apotheek te gaan. Ik word gewoon vaste klant daar! Nu heb ik van die antihistamine tabletjes tegen allergieën. Geloof me, je kunt beter pijn hebben dan jeuk.

Afgelopen donderdag besloten we om de auto voor nog een dag te huren en naar mijn compound te gaan. Bamba, mijn gastvader was er niet want die had een workshop "juice maken". Hij verkoopt sapjes langs het strand, dat is zijn werk. Dat daar ook daadwerkelijk workshops in zijn, vond ik wel weer bijzonder om te horen.
We besloten daarom om die avond na mijn vergadering voor het Corporal punishment project om weer even terug te gaan. Ik had in een van mijn vorige verslagen verteld dat ik naar een concert was geweest van Jaliba. Mijn gastouders hadden de DVD binnen en ik sta er ook met mijn snufferd op. Haha. Ik krijg een kopietje mee voor thuis.

Afgelopen vrijdag was het alweer de laatste dag voor Frank. Om 12 uur moesten we uit checken en daarna hebben we de hele dag op het strand gelegen. Hij vloog namelijk pas om 22.50 uur. Zo'n relaxed dagje is best fijn hoor! Eenmaal terug op mijn compound kreeg ik weer een leuk en warm onthaal van de familie en de kinderen. Ik was super moe en ben op tijd naar mijn krakkemikkige bedje gegaan en je raadt het al...prinsheerlijk geslapen. Ik ben echt ingeburgerd hier hè? Op een king size bed waar je U tegen zegt niet kunnen slapen, maar op een bed wat bijna uit elkaar valt van ellende kan ik heerlijk slapen.

De volgende dag, weer wakker gemaakt door de kippen, hanen, ezels en kinderen (home sweet home), ben ik richting Senegambia gegaan om aan mijn verslag te werken. De deadline komt nu ook wel heel dichtbij. Nadat ik genoeg had gedaan was het tijd om even op het strand te liggen en 's avonds lekker uit eten te gaan met de andere meiden. De jongens van mijn compound gingen namelijk voetbal kijken en tsja, dat hoeft van mij niet zozeer.

Nu zit ik de hele dag een beetje te internetten, verslagen te typen, skypen etc. Het is zondag, dus een mooie dag om dat te doen. A.s. maandag tot en met woensdag heb ik mijn laatste stagedagen. Als afscheid gaan we met de kinderen oer Hollandse spelletjes spelen zoals spijkerpoepen, koekhappen etc.
1 juni gaan we met de hele compound eten in Lemon Creek hotel als afscheidscadeau. Het is een lopend buffet, dus ze mogen zoveel eten als ze willen. Ik denk dat ik de allerkleinsten wel even moet leren hoe je met mes en vork moet eten. Hihi, dat wordt wat.

Volgende week maandag en dinsdag gaan wij richting de woestijn om op kamelen te crossen en dan is het alweer bijna vrijdag en tijd om terug te gaan naar Nederland. Ik vind het ook wel goed zo. Ik wil wel weer naar huis en iedereen zien! Ik heb een super ervaring hier gehad, maar nu verlang ik ook wel weer heel erg naar huis!


Tot het volgende verslagje maar weer!


P.S. Frank zijn Gambiaanse naam was Lamin.