Ter land, ter zee, te water.....

Weer een week voorbij en ja hoor, eindelijk! Ze zijn er! Mijn ouders zijn aangekomen in Gambia.
Ik begin uiteraard weer met mijn standaard ritueeltje, daarom schrijf ik weer een samenvatting van de afgelopen week.

8 april had ik de eerste nacht op de compound erop zitten. Ik heb voor een eerste nacht nog redelijk goed geslapen. Wel jammer dat ik om 6 uur bruut werd gewekt door een Moskee die begon te brullen. Maar na het gehallawallah van 15 minuten viel ik ook weer gelijk in slaap.
Toen ik wakker werd hebben we even onze bult met was weg gewassen. Ik heb mijn hoeslakens uitgewassen (rot werk) en de "witte" was gedaan. Nou, het wit is echt niet meer wit te krijgen als je in Gambia woont hoor! Hoe hard je ook boent,schrobt, poetst etc. het werkt niet. Na het harde werken zijn we naar Senegambia gegaan om te internetten en weer wat voor school te doen. Ik heb maar liefst 1 alinea verbeterd van mijn plan van aanpak. Ja, stel je voor dat ik hier moe of gestrest raak, dat kan natuurlijk niet;)

De volgende dag ben ik naar de markt gegaan om mijn Gambiaanse schoenen en de trolly van Stefanie (sorry Steef! Hij is niet Afrika-bestendig, maar je krijgt een nieuwe als ik terug ben in Nederland!!) naar een schoenen en tassen maker te brengen. Mijn 2 paar sleehakjes waren na 1 avondje stappen al kapot en de stang van de trolly heeft het begeven, dus dat moest natuurlijk gelijk even gemaakt worden. Alles is nu weer gemaakt, maar ik moet maar zien voor hoe lang.
Ik ben daarna naar het Senegambia Hotel gegaan. Goedemorgennn! Wat een luxe hotel. Ik zou me heel beschaamd voelen als ik in zo'n hotel zou gaan zitten. Waarschijnlijk komen er voor 90% alleen maar van die luxe mensen op af die dan de hele dag aan het zwembad liggen en thuis stoer lopen te doen dat ze in Afrika zijn geweest.
Ik vind het zo jammer als ik dit soort hotels zie. Het echte Afrika zullen deze mensen hoogstwaarschijnlijk niet zien. Ze leven op en top in luxe en dat in Afrika. Ik heb daar best wel moeite mee moet ik zeggen.
Maar goed, de wifi werkte wel goed:p
Tijdens het internetten kreeg ik zoals gewoonlijk honger en toen wilde ik wat bestellen. Op de menu kaart stonden uiteraard alleen maar culinaire dingen. Ik moest voor mijn broodje ook 220 dalasi betalen, dat is meer dan 5 euro dus echt heel erg veel geld in Afrika.
Nadat we nog even snel op het strand hadden gebakken zijn we terug gegaan naar de compound waar we al snel werden opgehaald door Joran, omdat we die dag bij hen zouden eten. Ik mocht toen in zijn auto rijden. Dat was echt super gaaf! Een beetje over de Afrikaanse wegen crossen. Ja, leuk was dat!!

De dag erna zijn we naar de snake farm geweest. De foto's staan al op mijn facebook en dit was wederom ook erg leuk. Ik heb alleen echt niets, noppes nada met slangen, maar ik heb ze toch maar even vastgehouden. De grote big boss vond ik wel eng en die was ook echt heel erg zwaar, maar nadat ik die slang om mijn nek had gehad, kon ik die kleintjes ook wel aan.
Die avond was het weer tijd om een dansje te wagen. Best leuk dat je hier elke dag uit kan gaan en dat elke dag aanvoelt als een zaterdag avondje qua stappen.

Afgelopen donderdag heb ik echt teveel meegemaakt dat ik gewoon even moet kijken hoe ik dit ga opschrijven.
In de ochtend ben ik eerst met Benthe naar Brikama geweest om weer even onze dosis lachbuien te krijgen. Tsja, we wonen nu niet meer samen en die lachbuien mis ik wel hoor!
We zouden vandaag samen met Joran en Ruud naar Paradise Beach gaan (een zo goed als verlaten strand). Ik had Pa, mijn privé chauffeurtje gebeld om ons op te komen halen en ons te droppen op het strand. Hij haalde ons ook wel op, maar hij had problemen met zijn eigen auto en daarom had hij de auto geregeld van een vriend van hem. Die man moest 150 dalasi hebben om te tanken. Dus wij dachten "ach Paradise Beach is ook wel een eind". Wij gaven hem dus het geld. Wij reden vanaf Brikama richting Airport Junction en toen had de auto er geen zin meer in. De benzine was al op. Die pannenkoek heeft gewoon het geld achterover gedrukt, want met zo'n poep eindje rijden kan het geld echt nog niet op zijn. Ik had Joran maar gebeld om te vragen of hij ons daar kon ophalen. Wel zielig want hij was net gearriveerd op het strand. Maar gelukkig wilde hij ons wel ophalen. De chauffeur zat nog steeds met de gebakken peren langs de weg en hij herhaalde telkens dat benzine geld kostte (goh). Ik had hem meer dan genoeg gegeven, dus ik vond dat hij het zelf verder mocht uitzoeken.

Nadat we door Joran waren opgehaald hebben we heerlijk gelegen op het half verlaten strand. En dan komt nu het verhaal van de week.

Nadat ik een frisse duik had genomen in de zee en aan mijn kleurtje had gewerkt, vroeg Joran aan ons of we met die open jeep over het strand wilde crossen. Nou, daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen. Het was eerst de beurt aan Nathalie en Benthe en toen zij terugkwamen mochten Willianne en ik een poging wagen. Ik mocht als eerst en toen heb ik een heel eind over het strand gereden. (Onthoud even dat ik een heel heel heel eind over het strand gereden heb). Uiteindelijk heb ik de auto omgekeerd en mocht Willianne weer terug rijden naar ons plekje. We reden nog 2 minuten en toen gebeurde het. In het zand waren allemaal kuilen waar het water vanaf de zee doorheen stroomde. Ik probeer het nu goed te beschrijven, maar het ging net allemaal iets te snel. We reden redelijk hard over de kuilen heen waardoor de auto alle kanten op ging en toen...stond hij vast. Shit.
De auto stond muurvast in de kuilen met water en hij wilde niet meer starten. Joran probeerde het nog een aantal keer, maar de auto deed het echt niet meer. Niemand had een mobieltje mee, dus hoe moesten we nu hulp krijgen? Net heb je, als het goed is onthouden dat we ver van de rest af waren. Joran moest dus dat hele eind terug rennen en nog opschieten ook want het werd vloed. Hij is denk ik bijna een uur weggeweest en Willianne en ik moesten bij de auto wachten. Wij raakte bij elke minuut die voorbij tikte steeds meer in de stress, omdat de auto steeds verder in het water kwam te staan door de vloed die kwam. Uiteindelijk zagen we in de verte wat auto's aankomen, maar toen ging het echt heel erg snel. Ze kwamen eigenlijk 5 minuten te laat. Eerst probeerden ze de auto eruit te slepen met wat sleepkabels, maar die gingen of stuk, of het lukte gewoon niet. Ze belden toen nog wat jongens die met de auto aankwamen Ze hadden 2 auto's aan elkaar vastgemaakt met een sleepkabel zodat 2 auto's tegelijk de auto uit de inmiddels zee konden trekken. Maar helaas, dat werkte ook niet. Ze probeerden steeds weer wat anders en ondertussen kwam het water de auto ingelopen. Hij stond nu tot boven de wielen in het water. De auto begon uiteindelijk te drijven en tsja, toen kregen we hem er wel uit natuurlijk:p

Eenmaal aan land deden we de deuren open en toen kwam de halve zee uit de auto zetten. Ai ai ai. Gelukkig kon iedereen er om lachen en nu Willianne ook.
We zijn in totaal denk ik wel 3 uur bezig geweest. De auto startte die dag niet meer, maar de volgende dag werd ik door een blije Joran opgebeld dat de auto het weer deed. Wel met wat kuurtjes, maar hij startte tenminste weer!!

12 april...de dag dat mijn ouders eindelijk naar Gambia zouden komen. Ik had er zoveel zin in dat ik die nacht ervoor geen oog dicht heb gedaan. Ik had alles, zo goed als ik ben, op tijd geregeld.

Ik zou mijn ouders ophalen op het vliegveld, dus ik moest ook zorgen dat ik vervoer zou hebben. Aangezien ik een echte Gambiaan ben wil ik natuurlijk geen toeristen prijzen betalen, dus ik moest iets anders verzinnen. Gelukkig heb ik mijn privé chauffeur die ik kon fixen. Ik had hem vorige maand al ingelicht, zodat hij er vanaf wist. Maar zoals ik hierboven al heb beschreven, was zijn auto kapot. Ik wilde niet het risico lopen dat hij weer zo'n flapdrol zou regelen die zonder benzine zou zitten, dus ik heb telkens tegen hem gezegd dat ik hem vertrouw en dat ik zeker weet dat hij morgen mij en mijn ouders ophaalt. Even onder druk zetten he, gna gna.

Ik zou om 10.30 uur opgehaald worden, maar natuurlijk was mijn taxi chauffeur te laat. Ik ben toen zelf maar met mijn halve inboedel naar de weg gelopen. Dat is 15 minuten lopen, dus niet zo prettig. Om 11.00 uur kwam Pa, dat is zijn naam, aan. Zucht. Stressmomentje 1 van de ochtend.
Eenmaal op het vliegveld wilde ik gelijk naar de plek waar ze zouden aankomen, maar Pa en die vriend van hem wilde nog even buiten "chilllen". Pff, stressmomentje 2. Dit was de eerste keer dat ik gestrest was in het ooh zo relaxte Afrika. Om 11.50 uur zouden mijn ouders landen en voor degene die mij een beetje kennen wil ik het liefst met zulke momenten een uur van ten voren op de juiste plek klaar staan. Maar die 2 Gambianen stonden pas rond 11.55uur op van hun luie gat terwijl ik echt 100 hints gaf dat ik naar de Arrival plek wilde. Maar goed, alle stress was weer eens voor niets, want ik was alsnog ruim op tijd.

Ik stond klaar met mijn zelfgemaakte kartonnen spandoek (Gambia style) en toen kwamen de eerste toeristen binnen. Het duurde nog eeuwen voor mijn gevoel voordat ik eindelijk mijn ouders zag. Ze waren ook 1 van de laatste.
Mama zag mij uiteraard niet staan dus die riep ik maar even. Papa herkende mij nog wel gelukkig.
Of ze mijn spandoek gelezen hebben, weet ik niet, want toen ik mammie zag vergat ik een beetje mijn spandoek en holde ik gelijk op ze af.
Eindelijk kon ik ze weer zien en knuffelen! Wat een mooi momentje was dit zeg!
Na wat gejank hier en daar zijn we naar ons hotel gegaan. WOW! LUXEEEEEEE!
Gewoon alles zit erop en eraan in dit hotel. Te mooi gewoon! Uitzicht op zee, een vet groot zwembad, massages en voor mij......een warme douche en een werkende wc! Yes! Geen gat in de grond :)
En een matras wat ook zooo lekker ligt. Ik raak er gewoon niet over uitgepraat.

Toen mijn ouders de winterkleding hadden verruild voor de korte broek gingen de koffers open. Mijn zus had weer een tranen trekkende brief geschreven en van mijn buurmeisje Saskia heb ik een pandora bedeltje gekregen.Een spook. En bedankt Sas. De hint is duidelijk. Ook zaten er allemaal geurtjes, body lotions etc. in. De hint is nog meer duidelijk.
Hihi, nee hoor. Super lief, dankjewel!!!

We zijn die avond natuurlijk lekker wezen eten en papa en mama hebben gelijk kennis gemaakt met het openbaar vervoer. Dat ging eigenlijk heel soepel en ik heb (nog) geen geklaag gehoord.

Vandaag hebben we uiteraard ook veel gedaan, maar volgende week staat mijn verslag in het teken van mijn ouders!

Ciao! Wij gaan genieten!!!


xxxx