Njawara

Njawara

Salam maleikum! (hallo!)

Het heeft weer even geduurd voordat ik de kans kreeg om een verhaal te plaatsen. Ach, nu hebben jullie het daar lekker rustig gehad toch??

Ik heb in de afgelopen week echt heel erg veel meegemaakt.
Ik zal bij het begin beginnen...

3 maart ging om zes uur de wekker. Benthe, ik en een aantal anderen waren die avond ervoor wezen stappen, dus we waren best wel(!!) moe. Even snel over het stappen. Echt, die Afrikanen kunnen zo goed dansen....WAUW. Ik sta er telkens weer versteld van. Zo gaaf om te zien!

Ondanks dat de wekker zo vroeg ging, stonden we 5 minuten later fris en fruitig naast ons bed. Onze koffer hadden we de dag ervoor zo "netjes" mogelijk ingepakt. Ik ben daar geen held in.
Om 07.10 uur werden we opgehaald in een -jawel- mercedes. Ik kon nog even lekker verder tukken in deze comfortabele auto.
07.50 uur kwamen we aan in Banjul. Dit is de hoofdstad van Gambia. Daar moesten wij via de veerpond richting de North Bank. Voor iedereen die niet zo'n goed gevoel voor topografie heeft, juf Renske zal het even uitleggen. Gambia bestaat uit twee delen. Je hebt de South Bank en de North Bank. Daartussen loopt de Gambia rivier. Dit is de belangrijkste rivier van Gambia, omdat zij vooral leven van visserij etc. Via deze rivier kun je dus ook van de South bank naar de North Bank. (Mijn topografie is ook niet heel denderend, dus ik laat het hier maar bij voordat ik onzin ga vertellen).

Nou, wij Nederlanders zijn natuurlijk van de tijd en wij waren keurig op tijd. Wel een beetje jammer dat de veerpond pas om 09.00 uur vertrok. Nou ja, vertrok... We mochten de boot op zeg maar.
Het wachten vind ik eerlijk gezegd al helemaal niet meer erg. Ik raak er echt aan gewend. De veerpond was ook weer een ervaring apart. Alles, maar ook echt ALLES ging mee op de veerpond. Alle auto's, vrachtwagens, motors, mensen, mensen, mensen, mensen, mensen, mensen en nog meer mensen. Goeiedag!!!
Wij hadden gelukkig al een plekje boven op de veerpond weten te bemachtigen, maar mijn koffer was nog zwaarder dan toen ik vertrok uit Nederland. Dit komt omdat ik in Gambia weer twee paar schoentjes heb gekocht (kon het niet laten), een king size kussen (ligt lekkerder dan handdoeken, en een laken voor mijn bed en hoes. ( Ik zal besparen hoe mijn matras eruit ziet, maar een laken is wel nodig zeg maar). Dit heb ik ook allemaal in mijn koffer gepropt. Toen ik van Nederland naar Gambia ging woog mijn koffer 25.5 kg. Ik zat er dus al 5.5 kg overheen. Nu woog hij nog veel meer denk ik (Ook vanwege alle WC rollen die we niet kunnen kopen in Njawara en een overlevingspakket). Ik ga gewoon graag goed voorbereid op stap. (Heb ik van mijn mama denk ik :))

Een Gambiaan stelde voor om mijn koffer naar boven te dragen. Arme man!! Mijn koffer op zijn schouder en mijn andere koffertje in zijn hand liep hij naar boven. Ik wil niet weten wat hij dacht.
Ik heb hem maar wat Dalasi gegeven.... schaam schaam...(foto komt op facebook)

Na 1.5 uur kwamen we aan, aan de andere kant van de rivier. Het duurde vervolgens ook weer een uur voordat we eraf mochten. De bootman kreeg de veerpond niet zo goed voor het aanmeerpunt, dus hij probeerde het steeds opnieuw haha. Vergelijk het maar met het file parkeren van mij. Dat is ook telkens weer insteken en opnieuw, insteken en opnieuw. Ho, stoepje, opnieuw.

Na een uur rijden kwamen we aan in Njawara. De vlaktes werden groter en het echte Afrika kwam in zicht. Ik vergelijk het met de Lion King. Eindeloze vlaktes en steeds verder weg van de bewoonde wereld. We reden steeds verder van de hoofdweg af richting de "bush bush". Ik moet zeggen dat ik lichtelijk in paniek raakte. Ik dacht: " oh oh, waar kom ik terecht?"

Toen we eenmaal aankwamen in Njawara en op de compound arriveerde, merkte ik dat ik natte wangetjes kreeg. Ai. Ik vond het zo stom en disrespectvol dat ik een potje zat te janken toen ik hun huis zag. Maar ik kon het niet helpen.
Ik weet ook niet goed hoe ik het moet beschrijven wat ik verder heb gezien op de compound. De manier van leven... ik vond het zo aandoenlijk om te zien dat ik gewoon brak. Wat ben ik toch een verwend nest in Nederland zeg!! Wat hebben wij het goed!!!!
De compound bestaat uit ongeveer 30 mensen die allemaal bij elkaar komen. Baby's tot oma's. De vader heeft drie vrouwen. (Kan allemaal hier joh haha)
Deze mensen leven samen met de dieren. Het kan zo zijn dat opeens een ezel je pad kruist, of een schaap, kippen, geiten etc. Deze manier van leven, dat had ik alleen nog maar op tv gezien. Ik schrok er echt heel erg van!
Nou je kunt wel nagaan dat ik het liefst weer mee terug wilde naar Brikama. Dit kan ik geen maand volhouden hier! Hoe lullig het ook is.
Ik heb mij in ieder geval goed leren kennen deze week. Veel leermomentjes weer!

Na wat telefoontjes naar het thuisfront gingen we slapen. De volgende ochtend werden we beide helemaal nat van het zweet wakker. Pfoe! Wat een hitte hier in Njawara. Hoe meer je het binnenland in komt, hoe heter het wordt. Blegh. Het is echt een sauna gewoon.

Om 07.30 uur liepen we richting de school. De kinderen van de basisschool en de middelbare school zitten samen op dezelfde school. De kleintjes gaan in de ochtend shift naar school (08.00-13.15uur) en de oudere kinderen in de middag shift (13.15-18.00 uur). De kinderen moesten om 08.00 uur allemaal in rijtjes achter elkaar staan en luisteren naar wat het hoofd van de school te zeggen had. Wij stonden op een soort van podium en er werd heel goed duidelijk gemaakt dat de kinderen veel ontzag en respect moesten hebben voor de leerkrachten. Ook kun je op deze school niet om alle regels heen. Ze staan op de muur gekalkt, in de kantoortjes, overal! Wat een structuur op deze school zeg!
In het kantoortje hangt zelfs de tekst: " Reporting to school late is a serious crime" haha.
Op deze school wordt er echt les geven! Dit is wel andere koek als op de special needs school. De manier van lesgeven vind ik wel bijzonder. De leerkracht noemt bijvoorbeeld een woord. De kinderen moeten het woord herhalen en dan roept de leerkracht duizend keer: " again, again!!!!!".
Als een kind een fout antwoord geeft, moest het als straf naast het bord blijven staan. Wat een goede pedagogische aanpak weer ;)

Om 13.15 waren de kleintjes uit en kwam de middelbare school op gang. Benthe en ik moeten nu elke dag helpen met de computerlessen. Pappie, als je ziet hoe ze hier omgaan met laptops, stekkers en kabels.... je zou helemaal gek worden hihi.
Maar wat frustrerend zeg. Wij zijn al zo gewend aan de computer, aan word etc. We groeien ermee op. Nou deze kinderen niet. Ze moesten een tabel van 10x18 maken in word. Ze hebben hier maar liefst 2 uur over gedaan. Ook vielen er telkens laptops uit en konden ze weer opnieuw beginnen, omdat ze ook niet wisten hoe ze een bestand moesten opslaan. Dat hebben we er gelijk maar even ingestampt. We hebben al een aantal lessen gegeven hier. Rekenen, engels en een vak over het dagelijks leven. Dit was zeker wel leuk!!

Rond een uurtje of zes hebben we geholpen op het land. Ze verbouwen hier van alles. Uien, munt, sla, tomaten, mais etc. (Waarom krijg ik nou elke dag rijst en vis, drie keer per dag??) We moesten telkens een emmertje water vullen uit een soort van waterput en dit over het land gooien en dan weer opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik had me daarvoor gewassen, maar dit had dus weinig zin achteraf.

Nog wel een leuk verhaaltje: 5 maart kreeg ik uiteraard weer rijst. Maar er lag wat overheen wat op sate leek. Het was ook sate saus, maar Mam, niemand kan aan die van jou tippen hoor! Ook zat er vlees doorheen. JAA LEKKER!! VLEES!! Even geen vis dacht ik! En Benthe is vegetariër, dus ik had lekker veel. Ik zal lekker te smullen enzo en toen vroeg ik wat voor een vlees het was. Die vrouw zei, ja dit is schapenvlees. Toen dacht ik al van hmm oke, nog nooit gehad maar het smaakt lekker.
Tot het moment dat...
Die avond hadden we het over de verschillen tussen Holland en Njawara. Zij vonden het maar al te raar dat wij geen beesten zelf mogen slachten en dat wij alles uit de supermarkt kopen. Toen stelde ik een vraag die ik achteraf beter niet had kunnen stellen.
Ik vroeg of dat schaapje, wat nu in mijn buik zat, ook door hun geslacht was. Zij zei heel droog: " ja, vanochtend hebben we hem ritueel geslacht". Oke, bam. Renske, even rustig blijven. Je hebt net een schaapje, wat vanochtend nog vrolijk en blij liep rond te huppelen hier, opgegeten. Adem in...adem uit... Ik weet ook wel dat dit in Nederland ook zo gebeurd. Maar deze ervaring was toch heeeeeeel anders.

Ze hadden dat schaap geslacht speciaal voor ons. Dit doen ze als er vreemde mensen komen of met andere bijzondere gelegenheden. Aah, dat schaapje! En Benthe maar lachen. Wat was zij blij dat ze vegetariër is haha.

Daarna vertelde ik dat ik 2 hondjes heb die beide op een worst lijken. Nou, die Afrikanen snapten er echt geen snars van. Ze vonden het zo raar dat ik met mijn hondjes ging knuffelen enzo! Ze zeiden ook, het enige wat wij op onze arm houden is een baby. Je gaat toch geen hond knuffelen?! haha. Nou, als ze mijn hondjes zouden zien willen ze die ook knuffelen!! gggrr.

Ook weet ik nu wat een leerkracht verdient hier als ze afgestudeerd zijn. Zij krijgen voor fulltime werken aan het eind van de maand 2100 dalasi. Dat staat gelijk aan ongeveer 50 euro. Wat een verschil zeg! Hun manier van leven is natuurlijk ook niet zo duur als ons, maar voor 50 euro in de maand kom ik me bed niet uit hoor.

Gisteren na stage hebben wij onze kleding gewassen. Dit was ook wel nodig, want alles is zanderig en gewoon bah.
Ik moet hier nog wel mijn handigheid in krijgen. Alle Afrikanen van de compound zaten mee te kijken en ons volgens mij stiekem uit te lachen. Ja sorry, ik moet het ook leren! Ik heb een vet leuk rokje, wat wit met zwart is. Nou dat wit is zeg maar bruin van het zand. Ik heb dat rokje mooi aan de mevrouw van de compound gegeven. Dan weet ik tenminste zeker dat het weer wit wordt. hihi.

Daarna heb ik foto's gemaakt van de omgeving. De omgeving is echt prachtig hier. Zoals ik al eerder zei, het echte Afrika. De foto's komen uiteraard ook op mijn facebook.

Aangezien Benthe en ik besloten hebben om niet een maand in Njawara te blijven, omdat wij ons niet helemaal op onze plek voelen hebben we wel een plan bedacht waarmee we nu wat drukker zijn.
We gaan een artikel schrijven over Njawara voor de toekomstige studenten die hier ook naar toe willen. Door de lading aan informatie die wij nu hebben verzameld, zullen de studenten die na ons willen gaan, beter voorbereid zijn op Njawara en hopelijk minder schrikken dan dat wij deden. Wij gaan dus weg, maar hebben wel iets achtergelaten. Dat geeft toch een minder " ik heb gefaald" gevoel.

Oja, ik ben ook weer blij dat ik af en toe internet heb en gewoon mijn mobiel zelf kan opladen en hem niet hoef te geven aan een onbekend persoon die hem in een hokje legt waar die opgeladen moet worden.

Even snel nog erbij typen:
Ik heb eergisteren geit geproefd waar het hoofd en de hersens nog mee zaten te sudderen. Benthe natuurlijk erg blij dat ze vegetarisch was....
En vandaag liep er een vrouw met een kip onder haar arm en die ging ook haar laatste minuten in haha...!

Morgen weer terug naar Brikama!!!


Nou een heel verhaal waar jullie weer even mee zoet zijn!

Veel liefs,

Renske